Çalışan bir anne için pek çok şey, her zamankinden daha zor, hele ki özel sektör çalışanı iseniz daha da zor...
Ben Kavin'i doğururken bizim için saatler durdu ama başkaları için zaman akmaya devam ediyordu...Doğuma girerken bile; "Ülker Hanım, tır hala çıkmamış..." şeklinde öfkeli bir ses tonuyla başlayan, doğuma girmek üzere olduğumu anlayınca da özür dileyip mahcup bir şekilde telefonu kapatan işverenimi de şuraya not düşeyim. :)
Doğumdan sonraki aşırı omurga ağrısı ile birlikte depresif lohusa halleri, çevredekilerin bitmeyen soruları, devam eden iş trafiği...Daha da önemlisi bunların hiç birinden haberi olmayan masum bebeğimin ihtiyaçları...Hayallerinizi gerçekleştirmeyi bırakın, yeni hayaller kurmaya bile vaktiniz kalmıyor. Bu dönemi de daha sonra detaylı bir şekilde sizinle paylaşacağım. Hafife alınsa da, bence en önemli ve kritik dönem.
Bugün Kavin 11 Aylık ve ben ancak toparlanıp, yemek molamda onun için blog yazabiliyorum. O anneannesi ve dedesi ile beni evde bekliyor. Huzursuzum, çok özlüyorum, endişeliyim, eskisi gibi rahat ve motive şekilde çalışamıyorum ama o artık "anne" diyor...Bu bir annenin en büyük itici gücü.
